Czy powołanie to tajny, zaszyfrowany plan, który musimy odczytać? Czy to oznacza, że szczęśliwy zwycięzca to ten, kto sprytnie przełamie wszystkie szyfry i pozna tajemną treść? A może powołanie to coś, co mam zapisane w sercu i zrealizuję je tylko wtedy, gdy będę podążać za tym, co mi w duszy gra? Czy fakt, że każdy z nas do czegoś jest powołany, oznacza, że w życiu nie chodzi o to, kim jesteśmy i czego pragniemy, ale o to, by zrealizować nałożoną na nas misję? Jak pogodzić fakt, że zostaliśmy stworzeni do wolności z nauką o tym, że Bóg każdego z nas do czegoś powołuje? O co w tym wszystkim chodzi? Skąd czerpać pewność, że idę właściwą drogą i nie omija mnie coś naprawdę cennego, wyjątkowego – skrojonego tylko dla mnie?
Najważniejsza wiadomość pozwalająca ruszyć z miejsca w tej detektywistycznej niemal zagadce życia brzmi: łaska buduje na naturze. Autorem tej ważnej prawdy jest Doktor Kościoła, św. Tomasz z Akwinu. Oznacza ona, że pierwsze litery alfabetu, w którym zapisane jest Twoje powołanie, zawierają się przede w tym, kim jesteś z natury – człowiekiem posiadającym konkretną płeć i płynące z tego predyspozycje, preferencje, talenty, obowiązki, jak i potrzeby: te najbardziej oczywiste – fizjologiczne, jak i nieco bardziej złożone – przynależności, bezpieczeństwa, szacunku, samorealizacji…
Kolejne litery ludzkiego powołania zapisane są w indywidualnym ukształtowaniu jego natury – w temperamencie, charakterze, kształtującej go kulturze, cechach osobowościowych. To one sprawiają, że każdy z nas inaczej wykorzystuje i realizuje to, co otrzymał w naturze – w swój jeden niepowtarzalny sposób. Każdy z nas, na swój niepowtarzalny sposób został powołany przede wszystkim do ŻYCIA. Do tego, by istniał – w wolności i prawdzie. Taki, jakim Bóg go stworzył.
Odpowiedzią na to powołanie jest żyć najpiękniej, jak umiemy.
Łaska buduje na naturze. Aby miała, na czym się oprzeć, najpierw trzeba zbudować solidny fundament – swoje człowieczeństwo. Dopiero gdy ten jest mocno osadzony, bogaty i różnorodny, ale uporządkowany, wolny od lęku, oparty na odwadze i dyscyplinie woli, powołanie konkretne i celowe może zacznie majaczyć na horyzoncie.
Powołanie to nie determinacja – nie ma księgi nieba, w której zapisano Twój los, a Ty teraz musisz ten zapis zrealizować. Wolność polega na tym, że Bóg, szanując Twoją dynamikę, będzie wychodził Ci naprzeciw. W wolności można z Nim dyskutować – jak Abraham, jak Mojżesz, jak Aaron, jak Maryja, jak sam Chrystus… Człowiek Boży oddycha godnością płynącą z wolności wewnętrznej. Nie podąża na oślep i bez refleksji, nazywając to zaufaniem, ale bada, pyta, pertraktuje, sprzeciwia się i zawraca, gdy rozpoznaje swój błąd. A czasem, niestety, kręci się w kółko, nie chcą zmienić swojej drogi i wypada z toru. Ale żaden scenariusz nie jest beznadziejny, póki żyjesz. Droga walki, zagubienia i ciągłych poszukiwań była drogą wielu świętych, jak choćby mojej ulubionej kobiecej Świętej, Teresy z Avila. Tak bardzo czuła się odpowiedzialna za swoje życie, tak bardzo rozumiała, że głównym jej powołaniem jest myśleć, decydować i wybierać, że nie ufała nawet głosowi Jezusa, który do niej czasem przemawiał. Nie znam świętego, a do tego Doktora Kościoła, który lepiej by ukazywał, jak wiele wolności jest w relacji człowieka z Bogiem. Jak wielką wartość ma człowiek sam w sobie – wcale nie przez wzgląd na to, ile uczynił w życiu i co.
Nie bój się przyglądać sobie. Wola Boża jest tym, co najczęściej rozpoznajemy w tym, co już minione; po czasie dopiero rozpoznajemy Boże interwencje albo swoje błędy – decyzji zawsze towarzyszy niepewność, bo nikt z nas nie wie wszystkiego o sobie, dopóki nie dojdzie do kresu drogi i nie stanie z Bogiem twarzą w twarz.
Twoim powołaniem jest iść odważnie naprzód, podejmując decyzje tak dobre, jak tylko w danym momencie jesteś w stanie podjąć – z Twoją dojrzałością, z Twoją wiedzą, z Twoją wiarą. Nie mniej i nie bardziej. Nade wszystko dbaj o swoją naturę, by rozwinęła się w pełni, wtedy Boża łaska zwieńczy ją koroną.
